பொம்மை விமர்சனம்: பெண் உடல்களை பாலியல் ரீதியாக மட்டுமே மையப்படுத்தி எடுக்கப்பட்ட படம்

எஸ்.ஜே. சூர்யாவைக் கொண்டு, இந்தப் படம் மனநலக் கோளாறுகளைப் பற்றித் தெளிவாகப் பிரதிபலிக்கிறது.

இந்தப் படத்தை விவரிக்க ஒருவர் பயன்படுத்தக்கூடிய அனைத்து உரிச்சொற்களிலும், வருந்தத்தக்கது எனது சிறந்த தேர்வாக இருக்கும். மிகைப்படுத்தாமல், பொம்மையில் என்ன நடக்கிறது என்பது இங்கே: பெயரிடப்படாத மனநலம் கொண்ட ஒரு மனிதன் தனது மருந்தை விட்டுவிடுகிறான். அவர் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு குறிப்பிட்ட மேனிக்வின் அருகில் இருக்கும் போது ஒரு வயது வந்த பெண்ணாக தனது குழந்தை பருவ காதல் ஆர்வத்தை (மற்றும் தொடர்ந்து ஆவேசமாக) மாயத்தோற்றம் செய்கிறார் - மேனெக்வினின் ஆடைகளை மாற்றுவது என்ற போர்வையில் இழிவான கற்பனைகளை முறித்துக் கொள்கிறார். மனிதன் பெருகிய முறையில் கொலைகாரனாகவும் வெறித்தனமாகவும் மாறுகிறான். ஒரு போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் கதாபாத்திரம் அதை "ஒரு சுவாரஸ்யமான காதல் கதை" என்று அழைக்கிறது. முற்றும்.


எஸ்.ஜே. சூர்யாவின் தலைமையில், காதலுக்கான இந்த கொடூரமான சாக்கு, ஆச்சரியப்படத்தக்க வகையில் வெறுப்பூட்டும் வாட்ச். மனநலப் போராட்டங்களின் வரலாற்றைக் கொண்ட ஒரு மேனிக்வின் தொழிற்சாலையில் ஓவியர் ராஜுவாக நடிகர் நடிக்கிறார். அவர் தனது வீட்டில் தனது சிறந்த தோழி மற்றும் காதல் ஆர்வலர் நந்தினிக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு ஆலயத்தை வைத்திருக்கிறார். அவள் கடத்தப்பட்டாள், கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை என்பதை விரைவில் அறிந்து கொள்கிறோம். இந்தச் சம்பவம் ராஜுவும் நந்தினியும் பள்ளியில் படிக்கும் போது நடந்தது, சிறுவயதில் நந்தினி (ராஜுவைப் போலவே வயதானவர்) ஃப்ளாஷ்பேக் காட்சிகளில் அவருக்கும் அவரது தங்கைக்கும் தாயாகக் காட்டப்படுகிறார். பெண்களும் பெண்களும் தங்கள் வாழ்க்கையில் ஆண்களுக்கு தாய் உருவமாக இருக்க வேண்டும் என்பது, சுயாட்சி இல்லாத பெண் உடலை அதிக அளவில் பாலுறவுபடுத்தும் போது, ​​படம் நிறுவ பெரும் சிரத்தை எடுக்கும்.

ராஜு மட்டுமே பார்க்கும் வயது வந்த நந்தினியாக பிரியா பவானி சங்கர் நடித்துள்ளார். அவர் பாலின வேடங்களில் சந்தேகத்திற்குரிய பார்வைகளைக் கொண்ட ஒரு வளர்ந்த மனிதனைக் காட்டிலும் ஒரு எரிச்சலூட்டும் குறுநடை போடும் குழந்தையாக இருப்பதைப் போல அவள் அவனை விரும்புகிறாள் மற்றும் அவனது நடத்தையில் ஈடுபடுகிறாள். அவள் ஒரு கட்டத்தில் அவனிடம், “எங்கள் திருமணத்தின் முதல் இரண்டு வருடங்களுக்கு நான் உன்னை வளர்க்க வேண்டும்” என்று கூட சொல்கிறாள். ஆண்களுக்கு அவர்களின் பாலியல் கற்பனைகளை முன்னிறுத்துவதற்கு பெண்கள் பொம்மைகளை விட கொஞ்சம் அதிகம் என்று திரைப்படம் கூறும்போது, ​​​​அத்தகைய அறிக்கைகளை வெளியிட ஒரு மேனெக்வைனைப் பயன்படுத்திய இயக்குனரின் முகப்பைக் கடந்ததைப் பார்ப்பது இங்கு முக்கியமானது. இல்லையெனில், அவர்களின் பங்கு, அவர்களின் வயதைப் பொருட்படுத்தாமல், அவர்களின் வாழ்க்கையில் ஆண்களுக்கு தாய். பெண்களின் உடலில் ஏற்படும் எந்தவொரு மீறலும் தனியுரிம ஆண் கோபத்தின் கண்ணோட்டத்தில் பிரத்தியேகமாக சொல்லப்படுகிறது.

இதெல்லாம் போதாது என்பது போல், இயக்குனர் ராதாமோகன், கோலிவுட் பாணியில், மனநலக் கோளாறுகளைப் பற்றிக் காட்டுகிறார். மருத்துவர்-நோயாளியின் ரகசியத்தன்மையை பேரின்பப் புறக்கணிப்பதில் இருந்து அதிர்ச்சியைத் தவறாக சித்தரிப்பது வரை, தமிழ் சினிமா ஃபார்முலாவைப் பின்பற்றி மனநலக் கோளாறுகளை ஒற்றை வன்முறையாக சித்தரிக்கிறார் பொம்மை. மொழி (2007) மற்றும் அபியும் நானும் (2009) போன்ற படங்களைத் தயாரித்த ஒரு இயக்குனரிடமிருந்து, அவை மிகச் சிறந்த நுணுக்கங்களைக் கொண்டிருந்தன மற்றும் அவை வெளியான நேரத்தில் பொதுவாகக் கொண்டாடப்பட்டன, பொம்மை ஒரு ஏமாற்றமளிக்கும் முயற்சி.

இதற்கிடையில், எஸ்.ஜே. சூர்யா தனது பல படங்களில் செய்வதை பெண் பார்வையாளர்களை அசௌகரியப்படுத்துகிறார். சமீப காலங்களில் நடிகரின் இரண்டாவது பாத்திரம் இதுவாகும், இது அவரது கதாபாத்திரம் ஒரு இளம் வயது வந்தவருடன் பாலியல் ரீதியாக வெறித்தனமாக உள்ளது. அமேசான் பிரைம் க்ரைம் த்ரில்லர் வதாந்தி: தி ஃபேபிள் ஆஃப் வேலோனி (2022) அவரது போலீஸ் கதாபாத்திரம் 18 வயது இளைஞனைப் பற்றி பாலியல் கனவுகள் இருப்பதைக் காட்டியது. 54 வயதான இந்த நடிகர் எந்த கட்டத்தில் அசிங்கமான பாத்திரங்களை நிறுத்த திட்டமிட்டுள்ளார் என்பது இந்த கட்டத்தில் கேட்கும் கேள்வி.

ப்ரியா பவானி ஷங்கர், பிளாஸ்டிக் பொம்மையை விட குறைவான உணர்ச்சிகரமான வரம்பைக் காட்டும்போது, ​​முடிந்தவரை நெருக்கமாக ஒரு மேனெக்வின் போல இருக்க முயற்சிப்பதைத் தவிர வேறு எதுவும் செய்ய வேண்டியதில்லை. தமிழ் சினிமா பொதுவாக பெண்களுக்காக மெலிதான பாத்திரங்களை எழுதும் போது இதற்கு முழு நடிகரை குறை கூறுவது கடினம்.

கதைக்களத்தில் கூறப்படும் திருப்பங்களை நிறுவவும் திரைப்படம் தவறிவிட்டது. ஒவ்வொரு திருப்பமும், இசை மற்றும் திரையரங்குகள் ஒரு கிரெசென்டோவைத் தாக்கும் வகையில் அரங்கேறியது, சோகமாக யூகிக்கக்கூடியது. இயக்குனர் நேர்மையாக பார்வையாளர்களைப் பற்றி குறைவாக நினைக்கிறாரா? கதையின் முக்கியப் பாடலான ‘முதல் முத்தம்’ (முதல் முத்தம்) பாடலுக்கு கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் பொம்மையின் இசையை சுருக்கமாகக் கூறலாம். அது பயங்கரமான வரிகள் அல்லது பாடலின் மோசமான நாடகமாதல் அல்லது அப்பட்டமான போலி தோற்றம் கொண்ட செட் அல்லது பார்வையாளரை நகர்த்தத் தவறினால், யுவன் ஷங்கர் ராஜா இதில் ஏதாவது செய்திருக்க முடியும் என்று நம்பமுடியாத நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார். ரிச்சர்ட் எம் நாதனின் ஒளிப்பதிவு ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தத் தவறியது, இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும் ஒட்டுமொத்த மோசமான அனுபவத்தை மட்டுமே சேர்க்கிறது.

எவ்வளவு கடுமையாகத் தோன்றினாலும், பொம்மையை விரட்டும் கடிகாரம் ஒன்றும் இல்லை. கதையின் பெரும்பாலான நிகழ்வுகள் எவ்வளவு சிரிக்க வைக்கின்றன என்பதைக் கருத்தில் கொண்டு, திரைப்படம் தற்செயலாக நகைச்சுவையானது என்று நிராகரிக்கப்படலாம். ஆனால் திரைப்படம் உண்மையில் என்ன செய்வது என்பது, ஆண்களை தாய்மையாக்குவதில் பெண்கள் எவ்வளவு நல்லவர்கள் என்பதன் அடிப்படையில் மட்டுமே பெண்களுக்கு மனிதாபிமானத்தை வழங்கும் அதே வேளையில், பெண் உடல்களை முற்றிலும் புறநிலையாகக் கட்டமைக்கப்பட்ட பாலின அரசியலை வெளிப்படுத்துகிறது.